Chociaż robię wiele zdjęć, gdy jestem na ulicy, nie postrzegam siebie jako „fotografa ulicznego”. Nie uważam się też za „fotografa podróżniczego”, mimo że większość pracy wykonuję podczas podróży. Uwielbiam fotografować krajobrazy, ale nie znoszę skojarzeń, jakie powstają, gdy określam siebie jako fotografa krajobrazu.
Dlaczego wśród fotografów wydaje się, że istnieje potrzeba kategoryzowania fotografii, jest dla mnie tajemnicą. Kiedy robiłem dyplom z fotografii, wiele księżyców temu, nie przypominam sobie, żeby termin „fotografia uliczna” w ogóle istniał. Nienawidzę pytań, jakim jestem fotografem. Naprawdę nie wiem, jak udzielić odpowiedzi, która mnie nie zaszufladkuje. Nie znalazłem jeszcze satysfakcjonującej odpowiedzi. Po prostu mówię, że jestem fotografem artystycznym, ale to tylko ucieczka i używam go tylko po to, aby wskazać moje ogólne podejście do fotografii.
Zdaję sobie sprawę, że to bezwładna i pozbawiona znaczenia odpowiedź. Wciąż szukam odpowiedzi, która rezonuje z niuansami mojej fotografii. Czym w ogóle jest fotografia „artystyczna”? Ale to już inna rozmowa.
To zdjęcie zostało zrobione w Puerto Caldera w Kostaryce i to właśnie ono skłoniło mnie do myślenia o gatunkach, kategoriach i klasyfikacjach fotografii. Spełnia cechy tego, co zaczęto uważać za klasyczną fotografię „uliczną”.
Czułem, że zachowałem się tak, jak myślałem, że zrobiłby to fotograf „uliczny”, ponieważ zobaczyłem pojawiającą się przede mną okazję i szybko manewrowałem, aby ją uchwycić. Nieczęsto tak pracuję i przyznaję, że było to dla mnie bardzo satysfakcjonujące.
Jestem zadowolony z obrazu. Podoba mi się to, że główny temat jest idealnie centralny, horyzont również jest idealnie centralny, a odstępy między krzewami a głównym tematem są ładnie zgrane w czasie. Co najważniejsze, obraz można „czytać” na wiele sposobów, sugerując warstwy znaczeń. Może to być zdjęcie z podróży, a nawet krajobraz. Kto wie - i kogo to obchodzi? nocleg ze śniadaniem
• Inne artykuły z serii Art of Seeing
